W inspirowaniu i popieraniu różnorodnych przedsięwzięć społeczno-gospodarczych podejmowanych przez ziemian w okresie zaborów wielką rolę odgrywały ziemiańskie organizacje rolnicze – wystarczy tu wspomnieć słynne Towarzystwo Rolnicze działające w Królestwie Polskim, Galicyjskie Towarzystwo Gospodarskie i Towarzystwo Rolnicze Krakowskie w Galicji czy Centralne Towarzystwo Gospodarcze w Poznańskiem. Warto w tym miejscu nieco uwagi poświęcić ostatniej z wymienionych organizacji, której znaczenie dla ziemian polskich zaboru pruskiego, dla których stanowiło ono główny ośrodek wymiany myśli i kształtowania postępu gospodarczego, trudno wręcz przecenić.

Pierwsza organizacja kobieca powstała na ziemiach lubelskich – we wsi Kluczkowice, gdzie Maria z Jarocińskich Kleniewska utworzyła w 1895 r. koło ziemianek mieszkających w okolicy. Poprzez kontakty z Warszawą, Krakowem i Poznaniem, gdzie organizowała zjazdy o tematyce pracy narodowo-kulturalnej, doprowadziła do założenia Zjednoczonego Koła Ziemianek w zaborze rosyjskim. Statut koła został zatwierdzony przez władze w marcu 1906 r. Powstała „pierwsza  nowocześnie pojęta kobieca organizacja społeczno-zawodowa w Polsce, a pierwsza organizacja kobieco-rolna nowego typu na świecie”

Wielkopolska znajdowała się przez przeszło 120 lat pod zaborem pruskim, stanowiąc tzw. Kresy Wschodnie państwa niemieckiego. Ewolucja tej klasy społecznej przebiegała od feudalnej szlachty, broniącej sarmackiej „złotej wolności szlacheckiej” i liberum veto, do państwowo uświadomionych obywateli ziemskich, nowoczesnych rolników funkcjonujących w ramach stosunków kapitalistycznych, dążących do osiągnięcia jak największego zysku ze swego majątku ziemskiego, wyborców (walmanów), jak też reprezentantów całego społeczeństwa w sejmie czy parlamencie pruskim, a od 1918 r. – polskim.

Najmłodsza córka Józefa Czarneckiego (1857-1922) i jego żony Stanisławy z Lipskich (1863-1948), ukończyła gimnazjum w Poznaniu i potem do 1939 r. mieszkała w dobrzyckim pałacu, prowadząc bratu Stefanowi (1893-1945) gospodarstwo domowe. W okresie okupacji dzięki ostrzeżeniu znajomego ziemianina niemieckiego, wówczas oficera Wehrmachtu, uniknęła aresztowania, a następnie pracowała jako urzędniczka w Warszawie. Przed powstaniem udała się wraz z bratem Stefanem do Nowego Miasta nad Pilicą, powracając do Warszawy dopiero po aresztowaniu przez NKWD w styczniu 1945 r. W okresie powojennym, dzięki bardzo dobrej znajomości języków i znajomości z konsulem belgiskim Eduardo Giacominim znalazła pracę w ambasadzie szwedzkiej.

TYTUS DZIAŁYŃSKI urodził się w Poznaniu, 24 XII 1797 r., jako syn Ksawerego Działyńskiego h. Ogończyk i Justyny z Dzieduszyckich h. Sas. Jego ojciec - poseł na Sejm Czteroletni, zastępca konsyliarza w Najwyższej Radzie w okresie powstania kościuszkowskiego, gdy  powrócił z legionów Dąbrowskiego, osiadł w majątku w Konarzewie, ożenił się i gospodarował na ziemi ojców. Tam wychowywał się Tytus, najpierw pod okiem byłego jezuity, Miszewskiego, znawcy literatury starożytnej, który wpoił w niego zamiłowanie do klasyków łacińskich i greckich. W latach 1807-1812 kształcił się w naukach humanistycznych w Berlinie i w Paryżu.

Ród Działyńskich, znakomity dawnością pochodzenia i zasługami oddanymi krajowi i Kościołowi, sięga swymi korzeniami czasów średniowiecza. W 1. połowie XV wieku odłączył się od rodziny Ogończyków Kościeleckich (którzy pozostali na gnieździe rodowym w Kościelcu pod Inowrocławiem) i przybrał swe nazwisko od obranej siedziby na zamku w Działyniu, w ziemi dobrzyńskiej. Dwaj bracia pieczętujący się herbem Ogończyk, Janusz z Kutna i Skępego (zm. 1426), ożeniwszy się z jedyną dziedziczką Kościelca, Dobrochną z rodu Leszczyców, dał początek linii kościeleckiej rodu Ogończyków, a Piotr, dziedzic Działynia, stał się protoplastą rodu Działyńskich....

Ksawery Działyński (1756-1819) był o dwa lata młodszym bratem Ignacego. Urodził się 24 X 1756 r., także w majątku w Konarzewie. Wraz z bratem odziedziczył Pakość z przyległościami.  Wychowywany był od 3-go roku życia przez ojczyma Władysława Gurowskiego. Uczył się w szkołach jezuickich w Poznaniu i Warszawie, a następnie studiował zagranicą. W 1782 r. posłował na sejm z Poznańskiego, potem także w 1786 i w 1788 r. na Sejm Czteroletni z Poznańskiego i Wschowskiego. W międzyczasie otrzymał od króla Order św. Stanisława...

Dezydery Chłapowski urodził się 23 V 1788 r. w Turwi, w rodzinie starosty kościańskiego Józefa Chłapowskiego h. Dryja i Urszuli z Moszczeńskich. Pierwsze nauki pobierał w domu rodzinnym. Jego guwernerem był Francuz ksiądz Steinhoff. Naukę kontynuował w kolegium pijarów w Rydzynie, a następnie na francuskiej pensji w Berlinie. Jako czternastoletni kornet rozpoczął służbę wojskową w Pułku Dragonów Pruskich generała Bruesewitza w Wielkopolsce. Uczył się równolegle w Instytucie Oficerów Inspekcji Berlińskiej, który ukończył w 1805 r. w stopniu porucznika.

Andrzej Marcin Niegolewski urodził się jako syn Felicjana Niegolewskiego h. Grzymała, stolnika wschowskiego i jego zony Magdaleny z Potockich h. Szeliga, w dniu 12 XI 1787 r. w Bytyniu koło Szamotuł. W Bytyniu otrzymał staranne domowe wykształcenie. 10 XI 1806 r. w Poznaniu wstąpił do szwadronu gwardii honorowej Napoleona. Po niedługim czasie, 5 I 1807 r. znalazł się w 5. Pułku Jazdy Polskiej. Awansował na podporucznika, później na porucznika. Walczył pod Eylau, Friedlandem, Tczewem i Gdańskiem. W 1807 r. znalazł się w szeregach Gwardii Lekkiej Konnej. Razem z nią odbył kampanię w Hiszpanii. Wziął udział w słynnej szarży pod Somosierrą 30 XI 1808 r., szczytem Guadarramy, który bronił dostępu do stolicy...