Dekoracja malarska Biblioteki wykonana została w latach 1800–1801 przez Antoniego Smuglewicza. Jak większość sal i ta była wielokrotnie przemalowywana w XIX i XX w. W latach 1952–1958 Pracownie Konserwacji Zabytków z Torunia wykonały częściową konserwację i oczyściły polichromie. Pełną renowację wykonano w 2004 r.

Na dość oszczędną dekorację malarską sali składają się podziały ramowe ze strefą cokołową imitującą kamienne okładziny. W tej konwencji utrzymane są również przedstawienia na supraportach ukazujące siedzące putta trzymające gałązki palmowe, oliwne i laurowe - ich symbolika odnosi się do pokoju i zwycięstwa (chwały). Koresponduje to z czterema przedstawieniami na suficie, interpretowanymi jako wizerunki rzymskiej bogini zwycięstwa Wiktorii. Dzierżą one gałązkę palmową, girlandę owocową, wieńce laurowe oraz jabłko królewskie symbolizujące zwycięstwo, zgodę oraz łaskawość. Centralną część sufitu zdobi kolista rozeta z liści dębu, żołędzi i gałązek będącymi symbolem potęgi i władzy. Duże płyciny na ścianach stanowiły zapewne tło dla obrazów – warto tu wspomnieć, że pierwotnym wyposażeniem tego salonu za czasów Augustyna Gorzeńskiego był najprawdopodobniej portret koronacyjny Stanisława Augusta Poniatowskiego pędzla Marcelego Baciarellego, który trafił później do zamku w Gołuchowie, gdzie można go podziwiać do dziś.

Obecny w południowo-wschodnim narożniku piec jest repliką klasycystycznego pieca pochodzącego z pałacu Walickich w Małej Wsi koło Grójca. Pomieszczenie to w czasach, gdy pałac zamieszkiwała rodzina Czarneckich, pełniło funkcję biblioteki.