Owocem prowadzonych przez wiele lat przez Autora badań i kwerend archiwalnych jest publikacja wyjaśniająca wiele "białych plam" w dziejach dobrzyckiego założenia pałacowo-parkowego. Autor odwołał się do licznych niewykorzystywanych dotąd przez badaczy źródeł, w tym m.in.
pierwszej znanej relacji o dobrzyckim parku, autorstwa podróżującego tutaj w 1823 r. guwernera Rajmunda Skórzewskiego, ks. Claude-Antoine Pocharda, nowych fragmentów pamietnika Adama Turno, wiele mówiących o dobrzyckich ogrodnikach zapisów w księgach metrykalnych oraz licznych relacji dotyczących okresu międzywojennego.
W książce, prócz krótkiego omówienia dawnej literatury przedmiotu i zarysu dziejów dobrzyckiej rezydencji, znajdziemy rozdziały opisujące kolejno
kompozycję parku, poszczególne pawilony parkowe, szatę roślinną, układ wodny, powiązania kompozycyjne i przestrzenne z otoczeniem. Niezmiernie ciekawe są dwie ostatnie części pracy - pierwsza z nich poświęcona jest
dobrzyckim ogrodnikom od XVII w. do 1939 r., a kolejna zawiera
wybór najciekawszych źródeł wspominających o dobrzyckim parku - od siedemnastowiecznych lustracji, poprzez relacje dziewiętnastowiecznych pamiętnikarzy aż po opisujące dewastację parku powojenne pisma dobrzyckiego koła PTTK. Bogata jest również warstwa ilustacyjna pracy, zawierająca - prócz urokliwych zdjęć współczesnych -
wiele niepublikowanych dotąd dawnych fotografii, często jedynych w swoim rodzaju, ukazujących nieistniejące już budowle i drzewa.
Stanisław Borowiak