STRONA GŁÓWNA

Dziś przypada rocznica śmierci Antoniny Czarneckiej, córki właściciela Dobrzycy- Józefa Czarneckiego.
Wolontariuszka zaangażowana w proces odzyskiwania przez Polskę niepodległości.
Zachęcamy do zapoznania się z jej bogatym życiorysem.

Antonina Czarnecka urodziła się 8 maja 1885 r. w Jeziorach Małych w pow. średzkim, jako drugie z kolei dziecko Józefa hr. Czarneckiego herbu Prus III i jego żony Stanisławy z Lipskich herbu Grabie. Wychowywała się w majątku swego ojca w Dobrzycy. Jeszcze w czasach zaborów prowadziła tajne nauczanie, działalność kulturalną i parafialną. Z chwilą utworzenia w latach 1916-1918 Komitetów Niesienia Pomocy Polakom w obozach jenieckich w Szczypiornie (ob. dzielnica Kalisza) i na Śląsku mocno zaangażowała się w ich działalność. W obozie w Szczypiornie przebywali internowani przez władze niemieckie polscy działacze niepodległościowi oraz żołnierze i podoficerowie Legionów Polskich Piłsudskiego. 

Jako wykształcona profesjonalnie pielęgniarka niosła pomoc rannym powstańcom wielkopolskim. Mając dyplom siostry Czerwonego Krzyża z 1914r., Antonina Czarnecka rozpoczęła pracę w Szpitalu Wojskowym w Poznaniu. Pracowała najpierw w jego filii na Wildzie, a potem na Łazarzu. Szpital w Poznaniu był w okresie powstania wielkopolskiego głównym ośrodkiem leczniczym. Obsada personalna składała się wówczas z 11 lekarzy i 18 pielęgniarek. Antonina Czarnecka została jedną z nich.

Znając dobrze kilka języków mogła służyć sprawie powstania jako tłumacz. W 1919 r. Antonina Czarnecka pracowała ochotniczo w utworzonym biurze tłumaczeń memoriałów i aktów politycznych i wojskowych dla Komisji Międzysojuszniczej pod kierunkiem ambasadora Josepha Noulensa. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej, z ramienia szpitala jeździła z pomocą medyczną na front wschodni do Słucka, do 4 dywizjonu artylerii ciężkiej i do strzelców białoruskich. Należała także do założycielek grupy Matek Chrzestnych 16. Pułku Ułanów Wielkopolskich, stacjonującego od 24 stycznia 1920 r. w Bydgoszczy, w którym służył jej młodszy brat Stefan Czarnecki.

Ostatnie lata przed wybuchem II wojny światowej spędziła w rodzinnych majątkach ziemskich, gdzie wytyczyła sobie zadanie prowadzenia działalności oświatowej wśród dziewcząt i kobiet wiejskich. Wiązało się to zapewne z jej poglądami feministycznymi i kwestią równego statusu kobiet i mężczyzn. Nigdy nie wyszła za mąż. Zmarła 16 stycznia 1967 r. w Krakowie, w wieku 81 lat.

O Antoninie Czarneckiej oraz innych kobietach mających swój udział w Powstaniu Wielkopolskim

przeczytacie również w naszej najnowszej publikacji

UDZIAŁ ZIEMIAN  WIELKOPOLSKI POŁUDNIOWO-WSCHODNIEJ W POWSTANIU 1918-1919 ROKU