Publikacja odwołuje się do licznych niewykorzystywanych dotąd przez badaczy źródeł, w tym m.in. pierwszej znanej relacji o dobrzyckim parku, autorstwa podróżującego tutaj w 1823 r. guwernera Rajmunda Skórzewskiego, ks. Claude-Antoine Pocharda, fragmentów przechowywanego w Ossolineum pamiętnika Adama Turno, wiele mówiących o dobrzyckich ogrodnikach zapisów w księgach metrykalnych oraz licznych relacji dotyczących okresu międzywojennego. Kolejne rozdziały omawiają kompozycję parku, poszczególne pawilony parkowe, szatę roślinną, układ wodny oraz powiązania kompozycyjne i przestrzenne z otoczeniem. W pracy zestawiono również dane biograficzne dotyczące dobrzyckich ogrodników od XVII w. do 1939 r. oraz wybór najciekawszych źródeł wspominających o dobrzyckim parku - od siedemnastowiecznych lustracji, poprzez relacje dziewiętnastowiecznych pamiętnikarzy aż po opisujące dewastację parku powojenne pisma dobrzyckiego koła PTTK. Bogata jest również warstwa ilustracyjna monografii, zawierająca wiele niepublikowanych dotąd dawnych fotografii, często jedynych w swoim rodzaju, ukazujących nieistniejące już budowle i drzewa.