STRONA GŁÓWNA

Michał Ceptowski, a właściwie Michael Johann Zöpf urodził się 21 lutego 1765 w Raisting w Bawarii. Był synem Johanna Michaela Zöpfa oraz Marii Probst.  Około jedenastego roku życia przeniósł się wraz z ojcem w okolice Poznania – do Marynpola, gdzie osiedli na stałe. Po zawarciu małżeństwa z Polką Zofią Męczyńską zmienił swoje nazwisko i w źródłach opisujących jego karierę artystyczną występuje jako Michał Ceptowski lub Ceptowicz. W 1805 osiadł w zakupionym folwarku z młynem w Marynopolu koło Poznania. Z pierwszą żoną miał synów Adama, Karola, Antoniego i Maksymiliana. W 1817 ożenił się z Balbiną Lewandowską, z którą miał synów Konstantego, Józefa i Franciszka. Zmarł 24 maja 1829 w Marynopolu.

Pierwsze wzmianki o tym artyście pochodzą z ok. 1790-92 roku, kiedy to prawdopodobnie dekorował wnętrza pałacu w Siedlcy koło Środy Wlkp. Później jego warsztat doceniono zlecają  mu następujące prace:

• Od 1790 do 1795 roku wykonywał sztukaterie w pałacu w Pawłowicach.
• W pałacu w Mchach koło Śremu wykonał stiuki o motywach roślinnych i płaskorzeźby alegoryczne. Sygnowane są one inicjałami MC oraz opatrzone datami 1799 lub 1792.
• W Objezierzu koło Obornik dekorował salę jadalną.
• Wykonał sztukaterie w pałacu w Śmiełowie. Rozpoczął tutaj współpracę z architektem Stanisławem Zawadzkim.
• Wykonał sztukaterie w pałacu w Lubostroniu (1806), współpracował ze Stanisławem Zawadzkim.
• W latach 1798–1799 pracował przy sztukateriach pałacu Mielżyńskich w Poznaniu.
• Prawdopodobnie jego dziełem jest fronton pałacu Działyńskich (1805–1815).
• Około 1820 roku wykonywał zapewne prace rzeźbiarskie i sztukatorskie w budowanym (1817–1820) w Poznaniu gmachu loży masońskiej, której był prawdopodobnie członkiem.

Jednak dla nas najważniejszą pracą tego artysty są sztukaterie wykonane na zlecenie generała Augustyna Gorzeńskiego. Michał Ceptowski jest bowiem autorem sztukaterii w jednej z najbardziej dekoracyjnych sal pałacu w Dobrzycy - Salonu ze Sztukateriami.

W reprezentacyjnym wnętrzu zachowały się sygnatury MC z datą 1804, co pozwoliło zidentyfikować twórcę dekoracji salonu. Emblematyczne treści zawarte w sztukatorskim wystroju odnoszą się do osoby Augustyna Gorzeńskiego, sfery jego aktywności i zainteresowań. Na ścianie zachodniej dominuje wątek rycerski – na prostokątnych panneaux zawieszono atrybuty Marsa i Minerwy w postaci różnorakiej broni, elementów zbroi, sztandarów i rózg liktorskich. Przeciwległa ściana wschodnia poświęcona została sztuce – zdobią ją atrybuty Apollina nad wnęką piecową oraz umieszczone w prostokątnych płycinach atrybuty poezji, architektury, malarstwa i grafiki oraz rzeźby. Całość uzupełniają, widoczne na ścianie południowej, atrybuty związane z muzyką dworską i pasterską. Przeciwległa ściana północna prezentuje Gorzeńskiego jako dobrego gospodarza pod postacią symboli związanych z pracą na roli, w ogrodzie i lesie. Środek ściany zajmuje płaskorzeźba ze sceną Porwania Sabinek, będąca wiernym odlewem sceny z cokołu słynnej rzeźby Giambologny we Florencji. Nad czterema otworami drzwiowymi umieszczono natomiast płaskorzeźbione medaliony z alegoriami pór roku.

Pierwotnie w płycinę pomiędzy oknami wprawiony był portret fundatora pałacu pędzla Kazimierza Wojniakowskiego z 1797 r. - jako jedyny obraz, podkreślony jasną, stiukową dekoracją ścian, nabierał symbolicznej wymowy, chwaląc cnoty generała Gorzeńskiego. Z wystroju sali nie zachowały się również liczne stiukowe plakiety ze scenami mitologicznymi – pozostały po nich jedynie owalne lub prostokątne zarysy na ścianach.

Zapraszamy do zwiedzania!